Loslaten: hoe doe je dat?

Loslaten een inspirerend verhaal.

De kleine meid liep door de kamer en zag oma in haar ooghoeken de kamer binnen komen. In haar hand had ze een rode ballon. Het kleine meisje liep naar oma en keek haar vragend aan: “wat hebt u daar oma?”. Oma keek naar haar hand waar de rode ballon vastzat aan een koord. “Dit mijn kind is een rode ballon. In deze ballon zit al mijn boosheid en pijn, daarom is hij rood. Ik mijn kind, geef hem graag aan jou”. Oma reikte haar hand uit en gaf de ballon aan het meisje. Ze boog voorover en zei tegen het kleine meisje: “zul je er goed voor zorgen?”. Het kleine meisje, dat zich ergens vereerd voelde dat zij haar oma’s rode ballon kreeg, keek haar met grote ogen aan en lachte en zei: “zeker oma ik zal goed voor uw ballon zorgen, alsof het de mijne is”. Het meisje liep vol trots naar buiten. Ze had goed gezorgd voor oma en zelf haar rode ballon gekregen.

Eenmaal buiten aangekomen zag ze haar moeder aan komen lopen met in haar hand een zwarte ballon. Moeder keek naar het kleine meisje en zei tegen haar: “ooh ik zie dat je al een rode ballon hebt en dat je daar zo goed op past zou je ook mijn zwarte ballon willen bijhouden? In die ballon zitten al mijn negatieve ervaringen, angsten, onzekerheden en pijn, vandaar dat hij zwart is. Het is wel belangrijk dat je hem niet verliest”. Het kleine meisje pakte de ballon aan en knikte. “Ik zal zorgen dat ik hem met mijn leven bewaak en nooit kwijt zal raken”. Ze liep verder en voelde zich trots. Ze had niet alleen de rode ballon van haar oma, nu had ze ook de zwarte ballon van haar moeder. Ze vertrouwde haar toe met hun ballonnen, dat verwonderde haar.

Het meisje liep over de straat met de ballonnen in haar hand. Toen ineens een vriendje langs kwam. In zijn hand had hij een blauwe ballon. “Hé kleine meid, wat leuk jou te zien! Hé ik zie dat je in je hand al een rode en zwarte ballon hebt, wil je ook nog een blauwe?”. Het meisje dacht even na en zei: “waarom is jouw ballon dan blauw?”. Waarop haar vriendje antwoorde: “mijn ballon is blauw omdat er veel verdriet en eenzaamheid in zit”. Het meisje keek hem aan en zei: “ik heb al angst, onzekerheid, boosheid, pijn en negativiteit maar nog geen verdriet en eenzaamheid, ja hoor dat kan wel”. Waarop haar vriend de blauwe ballon naar haar aanreikte en zei: “ben je er voorzichtig mee?” Het meisje keek hem aan en knikte en zei: “heel voorzichtig”.

Daar liep het meisje over straat, maar die straat was niet meer hetzelfde. Ze voelde zich moe, boos, verdrietig, angstig en onzeker en had pijn. Het was zwaar daar zo over straat met die ballonnen in haar hand. Strompelend liep ze verder langs een park waar haar vriendinnen aan het spelen waren. Ze riepen haar: “hé kleine meid kom je gezellig met ons spelen?”. Het kleine meisje keek naar haar hand en zag de ballonnen en keek terug naar haar vriendinnen. “Nee sorry dat kan ik niet, ik heb mijn handen vol aan deze ballonnen, want weet je daar moet ik goed voor zorgen”. Ze wees naar de ballonnen in haar hand. Een van haar vriendinnen antwoordde haar: “wat jammer zeg, kan je ze niet gewoon “loslaten”?”. “Loslaten” dacht het meisje, wat is dat? Kan dat? Ze keek angstvallig naar de ballonnen in haar handen en herinnerde wat haar oma haar zei: “zul je goed voor mijn rode ballon zorgen?”, ook kwam de gedachte van haar moeder voorbij “houd je mijn zwarte ballon bij je?” en haar vriend had nog zogezegd “ben je voorzichtig met mijn blauwe ballon”. Wat nou als ik ze loslaat, gaan ze dan niet kapot? Raken ze dan niet kwijt of weg? Het meisje merkte onrust op in haar lijf. Ze wilde niets liever dan spelen met haar vriendinnen maar het kon niet. Zij moest goed zorgen voor deze ballonnen. Ze riep terug: “nee ik kan de ballonnen niet loslaten”.

Ze liep verder maar de weg leek nog een stukje zwaarder te zijn geworden. Verder op de weg kwam ze nog een vriendin tegen samen met haar hond. “Hey kleine meid, wat leuk je te zien, heb je zin om met mij en mijn hond te spelen?”. Het kleine meisje keek naar haar vriendin en dacht aan alle leuke momenten die ze samen hadden beleefd. Waarna ze keek naar de ballonnen in haar hand. “Nee sorry, ik moet goed voor deze ballonnen zorgen, dat kan ik niet”. Waarop haar vriendin zei: “maar kan je ze dan niet wegstoppen”? Het kleine meisje dacht na. Als ik de ballonnen nu verstop en net doe alsof de ballonnen er niet zijn en er niet toe doen. Ze keek om haar heen maar kon nergens iets vinden om de ballonnen aan vast te maken of in weg te stoppen en op dat moment werd ze overmand door al die emoties, een vloedgolf kwam haar tegemoet. Nee ze waren er echt in het hier en nu. “Nee sorry vriendin, ik kan de ballonnen niet wegmaken en ander keertje dan maar”.

Met haar ziel onder haar arm liep het kleine meisje verder. Ze was in de war en lette niet zo goed meer op. Hierdoor miste ze een steen die op de grond lag. Ze struikelde en in een poging zichzelf op te vangen liet ze pardoes de ballonnen los. Daar gingen ze hoog de lucht in. Het meisje schrok op “ooh nee, mijn ballonnen ik heb ze “losgelaten”. Alleen tot haar grote verbazing gingen ze niet kapot, weg of raakte ze niet kwijt. Ze waren er zoals ze er altijd zijn geweest. De ballonnen wiegden op de wind en waren vrij. Vrij om te gaan, om bewonderd te worden om gevoeld en ervaren te worden.

Het kleine meisje besefte dat “loslaten” niet betekende dat het er niet meer mag zijn. Dat “loslaten” ook niet betekent dat het je onverschillig laat of er niet toe doet en dat je er niet om geeft. “Loslaten” betekent ook niet, ik ben er niet meer mee bezig. Het kleine meisje leerde dat zij niet langer hoefde te zorgen of zich verantwoordelijk hoefde te voelen voor de ballonnen van anderen. Echt “loslaten” betekent erop vertrouwen dat alles er altijd al is geweest en altijd zal zijn. Dat tijd in het universum niet geldt. Dat er voor alles een juiste plaats en moment is als je maar vertrouwt. Ze liet haar angsten los en liet zich leiden door de liefde diep in haarzelf en voelde zich gedragen door het universum om haar heen. Dit vervulde haar met een warm gevoel, dat ze nog niet kende. Het kleine meisje keek nog even om zich heen en zuchtte en kreeg een lach op haar gezicht. Ze zag de bomen, hoorde het ruisen van de wind, de vogels fluiten. Ze zag de ballonnen hoog in de lucht. Ze kon ernaar kijken en wist dat het goed was. Het kleine meisje voelde zich lichter en danste net zoals de drie ballonnen zwevend in de lucht…

©Antar Kailash

Welke ballonnen houd jij nog vast? Durf jij echt los te laten wat niet van jou is?

Voel je vrij om je ervaringen te delen in een reactie.