Niet betreden kwetsbaar gebied
"Mijn hoofd is een verstevigde vesting", "denken is mijn wapen, voelen de vijand, ze zou me beschermen tegen de gevreesde stroom aan emoties".
De angst om kwetsbaar te zijn. Gezien te worden in onze diepste pijn, wanhoop, verdriet, gemis of rouw. We zijn verleerd om te voelen en elkaar daarin te ontmoeten en ondersteunen. In een wereld waarin alles bijna maakbaar lijkt en steeds meer digitaal is. Het beeld dat het allemaal "goed" hoort te gaan. De ene post is nog positiever dan de ander. Wat voor boodschap geven we daarmee af aan alle mensen die worstelen? Alle mensen die het even niet zo makkelijk hebben? Aan alle emoties die diep verborgen liggen achter een grote glimlach, achter die ene positieve foto of post?
Het raakt mij diep om te zien dat kwetsbaarheid een gebied is geworden dat we niet langer durven te betreden. Waar we ons ongemakkelijk bij kunnen voelen en vooral snel weer vandaan willen bewegen. Met leuzen als "het is nu eenmaal zo", " stel je niet zo aan of maak je niet zo druk", "Er is ook nog heel veel wel goed...", "je kan nu eenmaal niet de hele wereld redden". Of nog erger waarin we lijnrecht tegenover elkaar komen te staan.
Eén ding weet ik ondertussen zeker en dat is dat we allemaal mens zijn en daarmee ook op een bepaalde manier kwetsbaar.
We ademen allemaal dezelfde zuurstof. We zijn allemaal kwetsbaar voor ziekten en gaan allemaal op een dag ook dood. Nee, het klopt dat ik in mijn eentje niet de hele wereld kan veranderen. Ik pretendeer niet de wijsheid in pacht te hebben of iets te moeten veranderen. Toch weet ik een ding wel en dat is dat we allemaal worden geraakt. Dit gaat ons allemaal aan of we er nu bewust van zijn en het bewust voelen of onbewust er van weg kijken of er in verharden.
Ik zie het om mij heen en ik hoor het in allerlei discussies, waarin mensen tegenover elkaar komen te staan. De discussie rondom euthanasie bij psychisch lijden, de afstand of nabijheid die je als therapeut wel of niet mag hebben, het wel of niet opnemen van vluchtelingen in Nederland, het voor of tegen een bepaalde groepering zijn, alle oorlogen die gaande zijn op dit moment en dit zijn maar enkele voorbeelden. Ik zie het en kijk het aan en het raakt me. Juist daar komen we in het terrein van het kwetsbare gebied. In het mens zijn, in het diep worden geraakt door iets in onszelf. Wat maakt het dat we vinden dat het ons rechtvaardigt in ons gelijk. Dat we zo verharden dat we de ander niet meer kunnen zien. Dat er zoveel mensen vastlopen dat ze niet meer willen leven. Dat we vinden dat een ander wel of geen recht heeft op iets.
Mijn hoofd probeert het te bevatten, me weg te houden van de pijn die ik voel in mijn hart. De neiging om me maar weer kleiner te maken. Vooral mezelf niet te laten horen en me er van te distantiëren, want ergens is het ook ver weg van mij vandaan. Alleen dat is hoe dat meisje, wat ik was er vroeger mee om zou gaan. Ik had geen invloed op de omgeving waarin ik opgegroeid ben, hoe onrechtvaardig die soms ook was. Nu als volwassen vrouw kan ik zien dat daar de oplossing niet ligt.
Ik kies ervoor om te luisteren en te voelen. Niet voor of tegen. Me te laten raken, omdat ik mens ben met een hart, kwetsbaar en niet maakbaar, maar mens met alles wat menszijn inhoudt. Het soms even niet weten, radeloos zijn, me machteloos voelen voor alles wat gaande is in de wereld en weten dat ook ik er onderdeel van uitmaak. Dat het wel degelijk uitmaakt. Iedere glimlach, compliment en lief gebaar draagt bij. Iedere traan die mag vloeien, iedere wond die wordt geheeld, iedere grens die wordt gegeven en gerespecteerd. Iedere blik die wordt ontmoet, iedere hand die kan uitreiken en wordt gevonden. Ieder beetje nabijheid, verbinding en medemenselijkheid is weer een stap dichter naar elkaar en met elkaar.
Laten we kwetsbaarheid weer zien als een kracht. De kracht om te verbinden, lief te hebben, te beminnen en daadwerkelijk aanwezig te zijn, bij jezelf en bij de ander en jezelf en de ander weer te zien. Hoe zou de wereld er dan uit zien? Een utopie? Misschien.. als we het gebied van kwetsbaarheid weer durven betreden en de rauwe werkelijkheid in onszelf durven zien zoals hij is en daar in liefde bij blijven, kan er weer iets nieuws ontstaan.
Aan eenieder die worstelt met kwetsbaarheid: Weet dat je niet alleen bent en dat het moedig is om jezelf te durven ontmoeten. Wil je hierin hulp of ondersteuning? Ik ontmoet je graag in het gebied van kwetsbaarheid.
Reactie plaatsen
Reacties